جایی که توسعه آموزش با توسعه فردی گره می خورد.

شاید خیلی ها کنجکاو باشند که کمیته توسعه آموزش چیست؟ کجاست؟ چه کار می کند و خیلی سوالات دیگر!

قبل از ورود به این قضیه می خواهم ویژگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی را کمی واکاوی کنیم، در حقیقت یک فرد بعد از پذیرش در این دانشگاه و به عضویت خانواده تامز درآمدن دیگر نمی تواند مثل سابق باشد. انگار که مسئولیتی برای او ایجاد شده که باید برای مردم کاری کند.

همین حضور و به عضویت خانواده دانشگاه تهران درآمدن حس خاصی را ایجاد می کند، انگار روح تمام بزرگانی که در این فضا قدم زده اند، تلاش کرده اند، ساخته اند و حتی گاهی شکست خورده اند، کمک می کنند و چراغ راه می شوند.

این فضا متفاوت است با دانشگاه های دیگر و همین قضیه دانشجویان تهران را بیشتر خاص می کند. علی رغم تمام ناامیدی هایی که بر کشور سایه افکنده اما وقتی در بین دانشجویان قرار می گیری متوجه خواهی شد هنوز جرقه های امید وجود دارد، هنوز کسانی هستند که تلاش می کنند شرایط را بهتر کنند، حتی می دانند اگر شکست هم بخورند باز هم تلاش خواهند کرد. حتی بعضی وقت ها با عقل و منطق جور در نمی آید اما میبینی که یک دانشجو در یک گوشه دانشگاه دنبال راهکاری برای توسعه است.

من ریشه تمام این ها را در عشق و علاقه میبینم، در ذات پاک انسان و در تعلق و وابستگی به این خاک

با وجود مهاجرت های زیادی که این روز ها شاهدش هستیم اما افراد زیادی هم اینجا پیدا می شوند که می خواهند بمانند، و می دانند که اگر بروند دیگر امیدی برای این مردم باقی نمی ماند.

در بین آن هایی که فقط با هدف درآمد و مادیات آمده اند، افراد زیادی پیدا می شوند که با نیت پاک کمک به هم نوع و نجات جان انسان قدم در این مسیر گذاشته و هنوز ثابت قدم هستند.

در خانواده بزرگ دانشگاه تهران بخش های زیادی وجود دارد، اما یکی از این بخش ها کمی متفاوت است، چرا که ماهیتش دانشجویی و از جنس توسعه است. افرادی در اینجا هستند که دغدغه مند، خلاق و باهوش و مهمتر از همه با اخلاق و با معرفت هستند.

کمیته دانشجویی توسعه آموزش دانشگاه، خانواده ای دانشجویی که با وجود قدمت کوتاه اما همان روح بزرگ دانشگاه تهران بر آن اثر کرده و آن را پخته و متفاوت کرده است.

امروز که این نوشته را می نویسم پایان یک سال کار در کنار عزیزانی است که همه چی تمام هستند. اینجا از هر دانشکده و گروهی وجود دارد. اینجا آنقدر خاص شده است که دل کندن از آن به سختی دل کندن از خانواده شده است. این جا آنقدر تعلق ایجاد کرده است که تعلق به خاک و وطن مگر ایجاد کند. اینجا آنقدر آدم با معرفت دارد که معرفت هم شرمنده می شود.

اما در این کمیته دانشجویی توسعه آموزش چه کار می کنیم. به عقیده من در درجه اول خودمان توسعه پیدا می کنیم و بعد در جهت بهبود وضعیت آموزش قدم برمی‌داریم.

می دانیم، خوب هم می دانیم که ممکن است با ما مخالفت شود، حرف ما شنیده نشود و حتی گاهی اوقات افراد بیکار هم خطاب شویم.

اما باز هم تلاش می کنیم، باز هم استمرار داریم که دردی از دردهای آموزش رشته های مختلف علوم پزشکی درمان کنیم.

در طول یک سال گذشته فعالیت های مختلفی انجام داده ایم، و همه در وبسایت و شبکه های اجتماعی مستند شده است، اما معتقدیم کافی نیست و جای کار زیاد است. از همه دانشجویان خواهش دارم که همراه و رفیق ما شوند و در این مسیر به ما و گروه های جدید کمک کنند.  نسلی که این دغدغه را چشیده باشد و آموزش دیده باشد در سال های آینده وقتی به عنوان مسئول در یک جایگاه مرتبط با آموزش قرار گیرد، اوضاع بهتر می شود.

از تمام اعضای کمیته های دانشجویی توسعه آموزش دانشکده ها و دانشگاه به خاطر زحماتشان تشکر می کنم و می خواهم این مسیر را ادامه دهند، اصلاح کنند، ادامه دهند، اصلاح کنند و باز هم ادامه دهند.

شاید تنها کاری که می توانیم بکنیم این است که در کار و حیطه وظایف خودمان بهتر شویم. به امید روزی که شرایط کل کشور بهتر شود.

طبقه پنجم مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی، سالن شورا، ساعت ۱۸، پایان جلسه دوشنبه آخر بهمن ۱۴۰۳، یک دانشگاه تهرانی